‚t ass mer eng grouss éier an en onbeschreifleche plëséier, haut, dës feierlech gelëenheet, op deër hiren déiweren hannergrond ech nach wäert ze schwätze kommen, nët eriiwergoen ze loossen, ouni iech, déi der iech, erfreelecherweis zu esou e sëllechen hei afond hutt, fir mat äis zesummen deen honnerzte numero vun eiser zeitung ze feieren, — […]
Dieser Text ist frei zugänglich, jedoch nur in der PDF-Version verfügbar. Bitte nutzen Sie den PDF-Button rechts neben dem Erscheinungsdatum, um den Beitrag anzuzeigen.